Lolita

Bana doğru yuvarlandı, yaldızlı ve ılık saçları köprücük kemiğime dokundu. Beceriksiz bir biçimde uyanıyormuş gibi yaptım. Uzun bir zaman şaşkın şaşkın kaldık. Saçlarını sevecenlikle okşadım ve sevecenlikle kucaklaştık. Sıkıntıma gülünç bir titizlik gösterdi - öpücüklerinde öyle merak uyandıran, hünerli bir şey vardı ki, çok önceden sevici bir kadınla ilişkisi olduğu sonucunu çıkardım. Elmacıkları pembeydi, alt dudağının kıvrımı ışıldıyordu - kendimden geçişim yakındı. Birdenbire, hıçkırırcasına çılgın bir şakraklıkla ağzını kulağıma yaklaştırdı ve bir kahkaha patlattı, alnına düşen perçemini geri itti ve saldırıya geçti. Sonunda bende uyandırdığı şeyi anladığım gibi her şeyin yapılabileceği bir düş evreninde, büyüleyici bir dünyada yaşıyormuşum duyumuna kapıldım. Charlie’yle uyguladığı oyunları bilmediğimi söyledim. “Ne? Hiç yapmadınız mı?” diyerek yüzünü bulantı duymuş gibi, kuşkulu bir biçimde buruşturdu. “Doğru mu? diye ısrarla sordu, üstümde diz çökmüşken. Küçükken hiç yapmadınız mı bunu?

-Hiç, diye yanıtladım - ve gerçek olan da buydu.

-Okey, dedi Lolita. Nasıl yapılacağını göstereyim.”

Hayır, Lolita’nın kendini beğenmişliklerinin ayrıntılı öyküsünü bilge okurlarıma anlatmayacağım. Yalnızca şunu bilmemiz yeter: kadınsı çizgileri daha yeni oluşan bu çekici kız çocuğunda en ufak bir utanma duygusuna rastlamadım. Yeni eğitim yöntemleri, gençlik gelenekleri, daha ne bileyim, kuşku götürür tatil kampları sanayisi bu kızı tümüyle, çaresi bulunmayacak bir biçimde baştan çıkarmıştı. Onun gözünde cinsel eylem, gizli çocuk dünyasının bütünüydü. Büyüklerin yeniden üremek için yaptıkları onun için hiç önemli değildi. Ve küçük Lo, yaşamımı sade bir güçle, bende duyarsız ve tuhaf bir aletle yaptığı gibi, yaşamımı çekip çeviriyordu. Yine de o, çocukların bu direngen evrenine hayran olmamı sağlamakta sabırsızken, bir çocuğun boyutlarıyla benimki arasındaki kimi farklılıklara hiç de hazır değildi. Bir tek gurur terketmekten alıkoydu onu, çünkü içinde bulunduğum tuhaf durumda, aşırı bir saflık göstermeye çalışıyordum, en azından yapabildiğim kadarınca bunu sürdürdüm.

Vladimir Nabokov